Kara Sevda

Kadınlar  çok  acımasız  doktor.

Canını  yaka  yaka  girer  hayatına.

Ellerin  buz,  gözlerin  buhar,  

dilin  hüsran,  hayallerin  tutsak  olur.

Boğazın  düğümlenir  zihninin  koridorlarında  

iki-üç  parçalanmış  kahkaha,  düş,  gülüş,  

boğazına  yapışır  cümleler  susarsın.

Saydam  bir  kördüğüm  olur  kalbin.

Bir  bakışı  içini  yakar, 

kızamazsın,  haykiramazsin,  ağlayamazsın.

Sanki  parmak  uçlarıyla  kalbine  dokunuyormuş  gibi  

hayatın  diken  diken  olur.

Sonra  gider,  zaten  kadınlar  hep  gider  doktor.

Bu  kaltakla  aynı  mahallede  büyüdük.  Mevlanakapı’da. 

Babası  zabıtaydı.  Alkolik  hasta  bi  adamdı  rahmetli,  erkenden de  gitti  zaten. 

Bu  anasıyla  yoksul,  perişan...  Bizim  tuzumuz  kuruydu,  hacı  babam  yapmış  bi şeyler.

Bir de  Zagor  vardı.  Bizim  eski  evin  kiracısının  oğlu. 

Babası  filimciydi  yeşilçamda.  Cepçilik,  arpacılık,  her  yol  vardı  itte. 

Ama  sevimli,  yakışıklı  oğlandı.  Bizimkine  aşık  etmiş  kendini.

Ben  efendi  oğlanım,  okul  mokul  takılıyorum  o  zamanlar.  

Öylece  büyüdük  gittik  işte. 

Ne  bok  varsa  hep  askerliği  beklerdim.  

Dört  sene  kaldı,  üç  sene  kaldı... Sonunda  o da  geldi  gittik. 

Bizde de  herkes  bunu  bekliyormuş;  gelir  gelmez  yapıştılar  yakama. 

Ev  düzüldü,  kız  bulundu,  çeyiz  falan  filan...  Nikahlandık. 

İki  taksi,  bir  dükkan  verdi  peder....  Dükkanda  koltuk  moltuk  satardım.

Bir  gün  bu  orospu  çıkageldi.  Hiç  unutmam,  görür  görmez  cız  etti  içim. 

Böyle  basma  bi  etek  dizine  kadar,  çorap  yok,  üstünde  açık  bi  bluz,  saçlar  maçlar... 

Pırlanta  anlayacağın.  Şunun  bunun  fiyatını  sordu,  dalga  geçti  benimle.  

Kanıma  girdi  o  gün. Tabii  taktım  ben  bunu  kafaya. 

Ertesi  gün  bi  soruşturma...  Dediklerine  göre  yemeyen  kalmamış  mahallede. 

Ama  asıl  Zagor’a  kesikmiş.  Zagor’da  kaftiden  içerde  o  sıra.

Bir  gün,  süslenmiş  püslenmiş;  zırt  geçti  dükkanın  önünden.  Yazıldım  peşine. 

Tuhafiyeciye  gitti,  pastaneden  çıktı;  minibüs  otobüs,  geldik  Sağmalcılar’a; 

benim  içimde  bi  sıkıntı.  İşi  anladım  tabii:  Zagor’u  ziyarete  gidiyor. 

Bir  tuhaf  oldum,  piçi de  kıskandım.  Uzatmayalım  çaresiz  evlendik  ötekiyle.

O  ara  Zagor  içerden  çıktı.  Sonra  bir  duyduk;  kaçmış  bunlar. 

Altı  ay mı  bi  sene mi;  kayıp. Hep  rüyalarıma  girerdi  orospu. 

O  gün  dükkana  gelişini  hiç  unutamadım.  Benimkine  bile  dokunamaz  oldum. 

Sonra  bi  daha  duyduk ki  iki  kişiyi  deşmiş  Zagor: 

biri  polis,  ikisinin de  gırtlağını  kesmiş. 

Karakolda  beş  gün  beş  gece  işkence  buna. 

Arkadaşlarının  öcünü  alıyorlar.  Kaltağa da  öyle... 

Önce  öldü  dediler  Zagor’a,  sonra  komalık.  Ankara’da  oluyor  bunlar. 

Bizimki  bi  gün  çıkageldi  mahalleye.  Zagor  içerde,  en  iyisinden  müebbet.

Bir  sabah  dükkana  geldim,  baktım  bu  oturuyor.  Önce  tanıyamadım.  

Anlayınca  içim  cız  etti.  Cız  etti  de  ne?  Tornavida  yemiş  gibi  oldu.  

Çökmüş,  zayıflamış,  bembeyaz  bir  surat... 

Ama  bu  sefer  başka  güzel  orospu.  Orhan'ın  şarkıları  gibi. 

Kalktı  böyle,  dimdik  konuşmaya  başladı.  Dedi  para  lazım,  çok  para. 

Zagor’a  avukat  tutacakmış.  İlerde  öderim  dedi. 

Esnafız  ya  biz de,  “nasıl?”  diye  sormuş  bulunduk. 

Orospuluk  yaparım  dedi,  istersen  metresin  olurum. 

İçime  bişey  oturdu  ağlamaya  başladım,  ama  ne  ağlamak! 

İşte  o  gün  bi  inandım  orospuyla  tam  yirmi  yıl  geçti. 

Uzatmayalım,  Zagor’a  müebbet  verdiler. 

Ama  rahat  durmaz ki  piç!  ha  birini  şişledi,  ha  firara  teşebbüs; 

o  şehir  senin  bu  şehir  benim,  cezaevlerini  gezip  duruyor.  

Orospu da  peşinden.  Sonunda  dayanamadım:  ben de  onun  peşinden...

Önce  dükkan  gitti,  ardından  taksiler.  Karı  terk  etti,  peder  kapıları  kapadı. 

Yunus  gibi  aşk  uğruna  düştük  yollara.  İş  bilmem,  zanaat  yok.  Bu  tınmıyor  hiç. 

İlk  yıllar  ufak  kahpeliklere  başladı,  sonra  alıştı. 

Gözünü  yumup  yatıyor  milletin  altına.

Gel  dönelim  diye  çok  yalvardım. 

Evlenelim,  pederi  kandırırım,  Zagor’a  bakarız:  Yok. 

Kancık  köpek  gibi  izini  sürüyo  itin. N’aptı  buna  anlamadım. 

Kaç  defa  dönüp  gittim  İstanbul’a.  Yeminler  ettim. 

Doktorlar,  hocalar  kar  etmedi. 

Her  seferinde  yine  peşinde  buldum  kendimi.

Bir  keresinde  döndüm,  biriyle  evlenmiş  bu,  hamile... 

Beni  abisiyim  diye  yutturduk  herife. 

Nedense  rahatladım,  ohh  dedim,  kurtuluyorum.  Bu da  akıllanmış  görünüyor. 

Yüzü  gözü  düzelmiş,  çocuk  diyor  başka  bişey  demiyor. 

Sinop’ta  oluyor  bunlar.  Ben de  döndüm  İstanbul'a. 

Doğumuna  yakın,  Zagor  bi  isyana  karışıyor  gene. 

Hemen  paketleyip  Diyarbakır  cezaevine  postalıyorlar. 

Çok  geçmeden  bizimki  depreşiyo  gene; 

o  halinle  kalk  git  sen  Diyarbakır’a,  üç  gün  ortadan  kaybol... 

Herif  kafayı  yiyor  tabii.  Dönünce  bi  dayak  buna: 

Eşşek  sudan  gelinceye  kadar.  Kızın  sakatlığı  bu  yüzden.

Sonra  çocuğu  doğuruyor.  Durum  hemen  anlaşılmamış. 

Ortaya  çıkınca  bi  gece  esrarı  çekip  takıyor  herife  bıçağı. 

Çocuğu da  alıp  vın  Diyarbakır’a,  Zagor’un  peşine. 

Allahtan  herif  delikanlı  çıkıyo da  şikayet  etmiyor.

Ben  o  ara  İstanbul’da  taksiden  yolumu  buluyorum. 

Epey  bir  zaman  böyle  geçti.  Yine  her  gece  rüyalarımda  bu. 

Zagor’un  Diyarbakır  cezaevinde  olduğunu  duymuştum  o  sıralar. 

Bir  gece  bir  büyükle  eve  geldim.  Hepsini  içtim. 

Zurnayım  tabi.  Bir  ara  gözümü  açıp  baktım:  Karlı  dağlar  geçiyor.

Bir  daha  açtım,  başımda  bi  çocuk,  kalk  abi,  Diyarbakır’a  geldik  diyor. 

Baktım,  sahiden  Diyarbakır’dayım.  Bir  soruşturma... 

Kale  mahallesi  vardır  oranın,  bir  gecekonduda  buldum,  malımı  bilmez miyim? 

Görünce  hiç  şaşırmadı.  Hiç  bişey  demedi.  O  gece  oturup  düşündüm. 

Oğlum  Bekir  dedim  kendi  kendime,  yolu  yok  çekeceksin. 

İsyan  etmenin  faydası  yok,  kaderin  böyle,  yol  belli,  eğ  başını, usul  usul  yürü  şimdi.

O  gün  bugün  usul  usul  yürüyorum  işte...





╔═══╗ ♪
║███║ ♫  [ sᴇʟᴍᴀ ʜÜɴᴇʟ - ʙöʏʟᴇ ʙİʀ ᴋᴀʀᴀ sᴇᴠᴅᴀ ᴋᴀʀᴀ ᴛᴏᴘʀᴀᴋᴛᴀ ʙİᴛᴇʀ ]
║ (●) ♫
╚═══╝♪♪   ▄ █ ▄ █ ▄ ▄ █ ▄ █ ▄ █
ᴍɪɴ●- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -●ᴍᴀx

 NOT :   Masumiyet,  1997  yılı  yapımı  bir  Zeki  Demirkubuz  filmi.
           
              Filmin  en  öne  çıkan  sahnelerinden  biri... 
            
              Haluk Bilginer' in  (Bekir  rolüyle)  akıllara  kazınan  tiradı..