Gözlerin Gök- Yüzünde Bir Dolunay

Diyelim 

ki  sessiz  gecede  poyraz…

Sis  çökmüş  o  heybetli  dağlara;

yurdun 

da  kar  altında,  gözlerin  gök-

yüzünde  bir  dolunay.

Diyelim ki  sınamışsın  uzaklığın  ihanetini.

Seslere  çarpmış  sesin,

ama  ulaşmamış  hiçbir  yere  nefesin…

Diyelim ki  şarabın  dökülmüş,  suların kesik,

bu  hayat  seni  bir  oyuncak  sanıyor…



Diyelim ki  sana  çıldırmak  yasak,  sana  ağlamak

yasak,  yarın  yasak,  düş  yasak  sana. 

Diyelim ki  üşüyorsun  kısacık  bir  ömrün  sığınağında;

bir  çay  bile  ısmarlamıyor  hayat!



Diyelim ki  lekesiz  hiçbir şey  kalmamış  artık;

sis  çökmüş  güvendiğin  dağlara…



Kederli  bir  süvari  ol  orda,  sen  orda!

Bıkma  atını  mahmuzlamaktan,

bıkma  bu  puştlar  panayırında

berrak  nehirler  aramaktan…



Yaslı  bir  kışa  rehin  düşse de  günler,

kalbindeki  tomurcuğu  bahara  büyüt;

o  tomurcuk  düşlerinin  yağmuruyla  ıslansın.
     


Çünkü  her insan  bir  limandır  başucunda  tekneler;

çünkü  herkesin  hüznü  kocaman,  aşkları  dalgın…

Kimi  kanıyor  şahdamarından,

kimi  bozgununda  yetim,  dervişan,

kimi  aşklarıyla,  düşleriyle  perişan…




Yamalı  yerlerinden  

kanıyor  hayat,

tutunduğun  günlerinden

soluyor  hayat.



Bu yüzden  salıver  düşlerini  kendi  uğruna  yansın;

salıver  düşlerini  ateşlere  abansın!



Tutunduğun  yerlerinden  solarken  hayat,

bıkma  atını  mahmuzlamaktan;

bıkma  sendeki  insan  için,

derin  uçurumlar  arşınlamaktan…

Yaslı  bir  kışa  rehin  düşse de  günler,

bir gün  rüzgâr  esecektir  suların  serinliğinden;

bir gün  kırlangıçlar da  geçecektir  göğün  genişliğinden.



Yaslı  bir  kışa  rehin  düşse de  günler,

kalbindeki  tomurcuğu  bahara  büyüt,

o  tomurcuk  düşlerinin  yağmuruyla  ıslansın;

ıslansın… 




Çünkü  senin de  bir  ütopyan  varsa, 

i n s a n s ı n…




Yılmaz Odabaşı